Nogmaals Alphonse Allais

Allais twice a day keeps the doctor away

Alphonse Allais in zijn serie monochromen: 'Eerste communie van bleekneuzige jongemeisjes in een sneeuwbui.'

blijven oefenen, want dat baart kunst

Nu de blog weer tot leven komt moet ik alles opnieuw leren. Bijvoorbeeld hoe ik bij al mijn afbeeldingen kan. Een poging:

en nog een tekening:

Leeft dit blog nog?

Destijds begon ik onvervaard met het bijhouden van dit blog, maar dat is inmiddels ruimschoots achterhaald. Mijn tekeningen heb ik de afgelopen jaren  gepubliceerd via Facebook en daar laat ik ook dagelijks een schilderij/tekening zien van iemand die leest.
Dit is een test om te zien of het blog nog werkt.

Il n'y a pas d'amour heureux

Het motto bij het nawoord van mijn vertaling van Emmanuel Bove, L'Amour de Pierre Neuhart, kon haast niet anders zijn dan het bekende gedicht van Louis Aragon 'Il n'y a pas d'amour heureux' uit La Diane francaise, 1946, later op muziek gezet door Georges Brassens.

Rien n'est jamais acquis a l'homme, ni sa force,
Ni sa faiblesse, ni son coeur. Et quand il croit
Ouvrir ses bras, son ombre est celle d'une croix
Et quand il croit serrer son bonheur, il le broie
Sa vie est un etrange et douloureux divorce.
Il n'y a pas d'amour heureux. 

Jammer dat je in het boek het lied niet kunt laten klinken door over de regels te wrijven. Dan maar hier:

Zo zingt Brassens het zelf, en zo Francoise Hardy, 

en zo Barbara, voor mij de mooiste versie:

Als de links het niet doen, maar even zelf opzoeken op YouTube

Een nieuwe Bove: De liefde van Pierre Neuhart

Goeds nieuws! Eindelijk verschijnt er weer iets van Emmanuel Bove in vertaling.

Er wordt al weken gefluisterd dat uitgeverij Coppens & Frenks binnenkort met een nieuwe Bove komt. Dat is geen loos gerucht. Binnenkort in de betere boekhandel: De liefde van Pierre Neuhart. In deze roman uit 1928 gaat Pierre Neuhart, een grindhandelaar van een jaar of veertig, die een goed geordend leventje leidt in het naoorlogse Parijs van de jaren twintig van de vorige eeuw, meedogenloos te gronde aan zijn liefde voor de veel jongere Eliane. En aan zichzelf natuurlijk.

Grafische vormgeving Marjo Starink. Vertaling en nawoord van mijn hand.

Nu al te bestellen bij Athenaeum en Ton Schimmelpennink.

Vis hapt naar adem

Wat kan een mens het zichzelf toch moeilijk maken. Nu het afstrepen van de ene na de andere deadline eindelijk ruimte biedt voor het verwezenlijken van lang gekoesterde schrijfplannen houd ik me al dagen onledig met een ommezwaai van pc naar Mac, en dat is niet zo gemakkelijk als alle appeladepten jubelen. Maar in mijn hoofd zwemt een vrije vis op zoek naar open water.